MALUTKA NADZIEJA Nadzieja nie jest oczywista. Nadzieja nie przychodzi sama. Żeby mieć nadzieję, moje dziecko, trzeba być szczęśliwym, trzeba otrzymać już wcześniej, trzeba otrzymać wielką łaskę […] Nadzieja nie jest łatwa. Łatwo oddawać się rozpaczy i wielka to pokusa. Charles Peguy, Przedsionek tajemnicy drugiej cnoty Nadzieja nie jest łatwa Nadzieja
Jesteśmy otwarte na kontakt z osobami, które szukają swojej drogi i miejsca w Kościele. Można skontaktować się z nami:
listownie, pocztą e-mail, telefonicznie:
Terminem „nowicjat” określam znaczną przestrzeń czasu i doświadczeń: okres oswajania się z wybranym klasztorem (tzw. „bycie na furcie”), aspiranturę, postulat, dwuletni nowicjat (w ścisłym tego słowa znaczeniu) oraz okres ślubów czasowych (trzy lata).
W Klasztorze Słowa Bożego i Świętych Aniołów dążymy staramy się formować na trzech płaszczyznach: teoretycznej (wyrażającej się w zdobywaniu wiedzy), praktycznej (pozwalającej na realne zastosowanie tego, co poznało się w teorii), twórczej (wyrażającej się w wytwarzaniu rzeczy, w umiejętnościach technicznych oraz artystycznych)
W życie każdej z nas jest wpisane głębokie poczucie odpowiedzialności za odpowiedź dawaną Bogu, stały osobisty trud wzbogacania swojej świadomości: Kim jestem, co mówię o samej sobie? Co znaczy być karmelitanką? Czego Jezus pragnie osobiście ode mnie jako karmelitanki?
Jesteśmy dzisiaj świadkami wielkich dzieł Bożych, na własne oczy oglądamy PRZEJŚCIE BOGA. To On sam pochylił się z miłością nad naszą Siostrą, wybrał Ją i wezwał. On w swojej miłości poszedł jeszcze dalej: działał w Niej z taką mocą i siłą, że to co po ludzku niemożliwe stało się możliwe
I oto rozpoczął się w naszym chórze zakonnym obrzęd obłóczyn wewnętrznych. Jego „wewnętrzność” polega na tym, że odbywa się w gronie samej Wspólnoty, nie towarzyszy mu ani ksiądz, ani goście. Przewodniczy mu Przeorysza. Jest to intymne wydarzenie, w uprzywilejowany sposób dla Siostry otrzymującej habit, jednak w dużej mierze dla całej
Człowiek nie może odnaleźć się w pełni inaczej, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego. Ale jeśli nawet udział poszczególnej osoby we wspólnocie, nie zasługuje na to, żeby powiedzieć o niej „umie żyć dla drugich” – nawet wówczas jest prawdą, że ta osoba jest w tej wspólnocie i dla tej wspólnoty ważna ze względu na to, że jest – i kim jest.