GRUDZIEŃ 2020
WSZYSTKO TO WYRAŻA OWA WIELKA TAJEMNICA: BÓG PRZYJĄŁ LUDZKĄ NATURĘ, STAŁ SIĘ UBOGIM DLA PODŹWIGNIĘCIA UPADŁEGO STWORZENIA, DLA PRZYWRÓCENIA SWOJEMU OBRAZOWI PIERWOTNEGO PIĘKNA DLA ODNOWIENIA CZŁOWIEKA, ABYŚMY WSZYSCY STALI SIĘ JEDNO W CHRYSTUSIE, KTÓRY DLA NAS WSZYSTKICH STAŁ SIĘ DOSKONALE WSZYSTKIM, CZYM JEST
SZCZĘŚĆ BOŻE NASZYM PRZYJACIOŁOM I DOBROCZYŃCOM!
Serdecznie pozdrawiamy z Karmelu Słowa i św. Aniołów, pragnąc wraz z kończącym się rokiem 2020 zawitać do Waszych domów, by pokrótce podzielić się naszą codziennością no i złożyć świąteczne życzenia!
Pandemia, lockdown, druga fala pandemii, różne doniesienia o nadużyciach w Kościele, obecne protesty – dla wielu z nas nastąpił koniec świata, który znali. Niestety nie wiadomo jeszcze, co powstanie na gruzach dawnego, stąd na pewno wielu przeżywa ten czas w lęku i niepewności. A jednak właśnie w takim, schorowanym i pełnym konfliktów świecie, pragnął narodzić się Bóg – Zbawiciel, Mesjasz Pan. Bo choć wydaje się to nieprawdopodobne, to 2000 lat temu świat wcale nie był w dużo lepszej kondycji. I kiedy po raz kolejny będziemy dzielić się wigilijnym opłatkiem, niech nasze myśli pobiegną w przyszłość, a nie w przeszłość, a świadomość, że On, Bóg, jest Emanuelem, Bogiem z nami, niech rozświetli nasze spojrzenia i pomoże nabrać ufności. No bo jeśli „Bóg z nami, któż przeciwko nam?”
Wszystkie te doświadczenia nie ominęły naszej wspólnoty, choć żyjemy trochę jakby poza światem, w wiecznej izolacji i lockdownie. I nasza wspólnota nieraz odczuła wstrząsy, miotana falami wydarzeń, przeciwności i lęku – jak inaczej jednak mogłybyśmy świadczyć, że w każdej, choćby najtrudniejszej rzeczywistości znaleźć można Tego, o którym wiemy, że nas miłuje? Ale zacznijmy od początku.
Pierwszy kwartał roku upłynął nam pod znakiem epidemii i wizyt sióstr z klasztoru macierzystego, który, jak pamiętacie, znajduje się w Gdyni. Poprosiłyśmy nasze siostry, aby zaangażowały się w naszą rzeczywistość, aby poznały ją lepiej, by potem móc podejmować decyzje w oparciu o praktyczną znajomość naszych realiów. A decyzje, do czasu uzyskania przez nas autonomii, podejmować siostry muszą. One natomiast odwdzięczyły nam się podobnym projektem i zapragnęły bliżej poznać nasze siostry w formacji początkowej. I tak zapadło postanowienie, by przez jakiś czas, dwie białe suchohutczanki pomieszkały w Gdyni.
Przed samą Paschą musiałyśmy zamknąć kaplicę dla ludzi, co było dla nas ogromnie trudnym doświadczeniem. Chciałyśmy i my podporządkować się państwowym i kościelnym poleceniom, zamieniając związany z tym trud w modlitwę za tych, którym szczególnie ciężko było to zrobić. Próby posłuszeństwa są jakoś wpisane w życie zakonne. Ale mamy świadomość, że nie są one na taką skalę obecne w życiu naszych braci i sióstr, którzy podejmują powołanie do życia świeckiego. Duch modlitwy w związku z pandemicznymi ograniczeniami towarzyszy nam z resztą do teraz. Hojnie, a czasem nawet z lekką nutą satysfakcji dzieliłyśmy się naszym doświadczeniem życia w izolacji z naszymi przyjaciółmi i obserwowałyśmy podobny proces u innych „maści” zakonnych.
Pod koniec drugiego kwartału, po długich oczekiwaniach i debatach postanowiłyśmy rozpocząć rozbudowę naszego klasztoru. To dzięki Waszej ofiarności i pomocy mogłyśmy w ogóle zacząć o tym myśleć! Każdy dobry czyn powinien być zauważony i doceniony, więc i my przy tej okazji chciałybyśmy Wam podziękować za każde dobro. A doświadczyłyśmy go w sumie w ogromnej ilości, zarówno w wymiarze duchowym, jak i materialnym. Dziękujemy za każde podzielenie się życzliwością, każdą wpłatę, każdą poniesioną ofiarę. Mamy świadomość, że dla wielu z Was nie było taką prostą sprawą samo dokonanie wpłaty, inni włożyli wysiłek w przyjazd do nas i zaofiarowali swój czas, umiejętności, albo i fizyczną siłę… Wielu z Was podarowało nam swoje cierpienie i modlitwę, inni dobrą radę, uśmiech i życzliwość… Za wszystko pragniemy podziękować błagając Dobrego Boga, aby Jego łaska i błogosławieństwo były Waszą nagrodą. No i oczywiście i my pragniemy zapewnić, że w naszej modlitwie, w podejmowanych trudach i ofiarach, poprzez intencję mszy świętej, którą staramy się umieszczać zawsze w jakimś specjalnie uroczystym dniu – jesteśmy dla Was!
Ekipa budowlana wpisała się w krajobraz naszej codzienności, krok za krokiem zmieniając jednocześnie krajobraz za oknem… Z uwagą i modlitewnym „trzymaniem kciuków” obserwowałyśmy ich pracę, coraz pełniej zdając sobie sprawę z tego, jak wielką ma ona wartość. Bo przecież to od ich wysiłku i dokładności zależy, czy kiedyś będziemy mogły zasiąść przy stołach w nowym refektarzu i zjeść posiłek przygotowany w kuchni z prawdziwego zdarzenia, nie bojąc się, że zaraz dach spadnie nam na głowę. Wcześniej jeszcze budziła się wdzięczność dla tych, którzy potrafili wszystko to zaprojektować, wyliczyć, przewidzieć… Jak wielką wartość ma praca każdego z nas! Jak to dobrze, że Bóg każdego z nas wyposaża w jego osobiste powołanie!
Koniec wakacyjnych miesięcy, oprócz ciągle na przód posuwającej się budowy przyniósł również kolejne decyzje. Tym razem dotyczyły naszych zwierząt. Nastąpiły przetasowania w ich miejscach przebywania. Nasze psy otrzymały dwie, ocieplane styropianem, porządne psie budy i zamieszkały w tzw. szopie końskiej. Wszystko to było możliwe dzięki pomocy nieocenionych sąsiadów, którzy wspomagają nas swoim doświadczeniem i umiejętnościami, a także łączą się z nami w modlitwie, coraz liczniej uczestnicząc we mszy św. Natomiast koniki zdecydowałyśmy się oddać. Plany budowlane bowiem i zmiany personalne sprawiły, że ich dalszy pobyt w naszej wspólnocie stał się niemożliwy.
We wrześniu i październiku, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, dwie nasze białe siostry rozpoczęły swoją przygodę formacyjną w Gdyni, za to powiększył się skład grupy fundacyjnej o kolejną siostrę, a dwie pozostałe postanowiły wesprzeć naszą wspólnotę swoją obecnością, aby wspólnie z nami ponieść ciężar naszej rzeczywistości. W tym nowym zupełnie składzie rozpoczęłyśmy proces szukania nowego domu dla naszych koni. I udało się znaleźć dla nich przepiękne miejsce w Stajni Stara Dąbrowa. Zmieniły też powołanie kontemplacyjne na czynne – będą odtąd współtworzyć wolne stado koni, które ma wspomagać osoby potrzebujące wsparcia po jakiejś dużej stracie. I tak pod koniec listopada, Topór i Pepcio wyruszyli w podróż pod Łódź. Trudno było nam się z nimi pożegnać. Stanowili istotny element naszego krajobrazu, służyli nam swoim urokiem i przyjaźnią… Mamy jednak nadzieję, że dla nich samych ta zmiana będzie zmianą na lepsze. Znajdą się teraz w rękach fachowców i pośród nowych końskich przyjaciół…
Kiedy piszemy te słowa, trzeci etap naszego klasztoru jest już blisko zbudowania. Ściany łącznika i strop nad piętrem są już wykończone, teraz czeka nas zatroszczenie się o to, by całość znalazła się pod dachem. A kolejnym etapem będzie zbieranie funduszy, by móc wstawić okna. Chodzi bowiem i o to, by wykonana, ciężka praca nie została zmarnowana. Aby nie zniszczało to, co już udało się zbudować!
I tak doszłyśmy aż do świąt. Składamy Wam zatem najserdeczniejsze życzenia pokoju pośród zmieniającej się rzeczywistości. Pokoju, który rodzi się wraz z Jezusem w sercach wszystkich, którzy są gotowi na spotkanie z Nim. Niech On Sam otworzy nasze oczy i rozświetli spojrzenia, pomagając z ufnością oczekiwać Jego łaski w nadchodzącym, 2021 roku!
Wasze siostry karmelitanki bose
Karmel Słowa Bożego i Świętych Aniołów w Suchej Hucie
